Dansen. Ik kan het niet. Dat zeg ík niet alleen, dat zeggen mijn beste vrienden ook. Maar ik trek me er niks van aan. Ik hups en ik hops alsof het een lieve lust is, hoe cheesier de muziek, B52's, ABBA, George Michael..., hoe leuker ik het vind.
Maar stijldansen dat is andere koek. Ik kan er erg van genieten als ik twee mensen gepassioneerd zie dansen. Dan ben ik stiekem een beetje jaloers. Helaas heb ik op mijn vijftiende niet op dansles gezeten, toen leek dat een zegening, nu voelt het als een gemis.
Want 20 jaar laar later loop ik met mijn geliefde in Central Park New York. Het is een mooie zomeravond. En ik zie het in de verte al aankomen. Er staat een groepje mensen spontaan te stijldansen, radiootje erbij. Mijn geliefde vraagt mij ten dans. Ik weiger, zeg nee, loop weg, ondanks dat ik weet dat hij erg goed kan dansen. De teleurstelling is van zijn gezicht af te lezen en het wordt niet de meest gezellige taxirit naar huis. Wat bezielde me? Ik wist het niet.
Ik weet het wel. Ik wilde niet afgaan. Niet voor de mensen die daar stonden en niet voor mijn geliefde. Alles liever dan afgaan, dan maar een verpeste avond. Thuis in Brooklyn hebben we het goed gemaakt. We schoven de tafel en de bank aan kant en we dansten. En ik kon het ook. Omdat hij kan leiden en ik kon me er aan overgeven. Toen wel. Ik leerde me mee te laten voeren op de muziek. En ik kon beter volgen dan ik dacht. Het was alsof ik vloog!
Terug in Nederland had ik de smaak te pakken. Het dansen had mij in zijn greep. Ik leende een salsaDVD van een vriendin en ik oefende de passen voor de TV in de huiskamer. Met de gordijnen dicht, dat wel. Ze vroeg me mee naar zo'n salsa-avond in een café. Ze verzekerde me dat het echt niet erg was dat ik het nog niet echt kon. Ik kende immers de basisstappen?
Dus ik ging. In spijkerbroek, een rokje zou te pretentieus zijn. Wel goede dansschoenen natuurlijk. En ik had alle pasjes van te voren nog even doorgelopen. Ik voelde me redelijk zeker. Tót die eerste dans. De wat ielige jongen die mij ten dans vroeg, het waren allemaal wat ielige jongens eigenlijk, kon het niet met mij. Dat zei hij ook: "ik kan het niet met jou, je zet je pasjes verkeerd." Ik verlamde meteen en het werd niets meer die avond.
Wat was er gebeurd? Een maand geleden had ik nog zo fantastisch gedanst! En nu liet ik me door zo'n joch wegzetten, met zijn: "je kunt de pasjes nog niet." Als ik de dans beter had beheerst had ik hem alle hoeken van de kamer laten zien. Dan had ik hem laten zien wat passie is en ik zou behendig om zíjn foute danspassen heen zijn gedanst. Maar ik beheerste de dans nog niet, dus dat kon ik niet doen.
De jongen sprak natuurlijk tegen de perfectionist in mij. Ik wist heel goed dat ik de passen nog niet perfect beheerste, dat hoefde hij mij niet te vertellen. Maar goed leiden kon hij dus ook niet en passie in zijn donder had hij al helemaal niet. Hij deed me in alles denken aan het type middelmanager. Geen visie, maar wel zeuren over details en procedures. Terwijl het daar niet mee begint.
Goed leiderschap begínt met visie en inspiratie. En een goed leider vertrouwt er op dat zijn volgers zijn visie zien. En blijven oefenen, want de perfectionist mag er zijn, móet er zijn zelfs, maar hij mag nooit de leiding nemen. Want dan kom je niet aan dansen toe. Dat geldt op de dansvloer en dat geldt op de werkvloer.
Die perfectionist in mij? Die tango ik er nog wel een keer onder! Met zijn achtjes...
Voor meer inspiratie: Benjamin Zander
http://www.ted.com/talks/benjamin_zander_on_music_and_passion.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten