SPIJT

1 keer in de zoveel tijd gebeurt het, je bent eind dertig en je krijgt DE vraag. "Heeft u eigenlijk kinderen?" 

Dit keer was het tijdens het wachten bij de tandarts, een praatje met de vrouw naast me. Hoe we er op kwamen, weet ik niet, ik begin uit mezelf nooit over familiezaken met wildvreemden, maar ze vroeg het. En ze was niet de eerste. 

"Nee", zei ik en hoopte het daarbij te kunnen laten. Maar de vrouw was vastbesloten, er moest meer drama te halen zijn. "Bent u niet bang dat u spijt krijgt?" Daar was ie, in vol ornaat: 

1. Heeft u kinderen; 

2. Bent u niet bang niet bang dat u spijt krijgt? 

Waar ik spijt van had, was dat ik er op in was gegaan, wat ging het haar aan. Maar nu waren we IN GESPREK. Ik kon geen kant meer op, zijzelf was wel moeder en het was haar lust en haar leven, ze kon zich niet meer anders voorstellen, of ik de foto's wilde zien... 

Ik heb nooit méér verlangend naar de tandarts uit gezien als toen in die wachtkamer.

Het eerlijke antwoord is: natúurlijk ben ik bang dat ik spijt krijg. Ik ben al bang dat ik spijt krijg als ik niet mee ga naar de kroeg. 'Bang om dingen te missen' is my middle name. Maar op dat niveau ligt het dan ook. Ik hoor geen klokken luiden, geen eierstokken rinkelen... ik hoor sowieso weinig.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind baby's kleine wondertjes met hun lieve kleine vingertjes en kleine teentjes met die piepkleine nageltjes eraan. En dan kunnen ze ook nog zo ontzéttend aandoenlijk gapen... Maar daarna is het een hele tijd niks wat mij betreft. Ja, ze hebben nog steeds relatief grote ogen ten opzichte van de rest van hun gezicht en dat maakt dat je sympathie voor ze voelt, maar echt interessánt vind ik ze niet. Het begint voor mij pas weer leuk te worden als zo'n puber "IK HÁÁT JE! IK HÁÁÁÁT JE!!"-roepend de trap op stampvoet. Dát lijkt me dan wel weer lachen. Maar die tussenfase, van zo’n jaar of 15, nee, niks voor mij.

Maar leg dát maar es uit aan een MOEDER.

"Bent ú niet bang dat u spijt krijgt" was natuurlijk het enige juiste antwoord. Ze had deel 1 van haar kroost mee naar de tandarts en ik kon me levendig voorstellen dat ze spijt had als de slecht gebleekte haren op haar hoofd. Maar zoiets zég je natuurlijk niet tegen een moeder. 

Toch is het een interessante vraag. Wie van jullie ouders heeft toch spijt van het hebben van kinderen? Tuurlijk, tuurlijk, je zou je bloedjes nooit weg doen. Maar eerlijk?! Is er nooit eens een moment dat je denkt: "Had ik ze maar nooit gekregen, hoeveel ik ook van ze hou?" 

Het is namelijk wetenschappelijk bewezen dat het hebben van kinderen minder gelukkig maakt. 

Wie durft?