Helaas, ik ben geen Oprah Winfrey. Ik dweep niet met leraren, alleen omdat het leraren zijn. Ik ben het wel met Oprah eens dat leraren heel belangrijk zijn voor onze maatschappij. Zij zorgen ervoor dat onze jonge mensen richting krijgen en kennis vergaren en daardoor hopelijk niet in de criminaliteit belanden, maar een nuttig en zinvol bestaan gaan leiden. Een hele verantwoordelijkheid. Maar wat kúnnen ze slecht tegen kritiek, die leraren...
Afgelopen donderdag staakte de leraar. Het schokte mij niet eens meer, omdat mijn beeld van de Nederlandse leraar niet bepaald positief is. Ik zie een wat zeikerige, zeurderige leraar voor me die aan het begin van het lesuur zuchtend zijn versleten schooltas op de tafel laat ploffen. Om vervolgens zijn lesje af te draaien, tussendoor gelaten zijn leerlingen corrigerend over stiekem telefoongebruik en geklets in de klas. Om dan ‘s avonds thuis met een theemok naast zich op tafel, zuchtend en steunend de proefwerken te corrigeren.
De leraar is moe. En dat is ie al een hele tijd. En ik word moe van de leraar. En dat komt omdat ik een ideaalbeeld heb van wat misschien wel een van de meest waardevolle rollen is die we hebben in de maatschappij. Het is een rol waarbij wijsheid en nederigheid past. Kwaliteiten die maar weinigen van ons bezitten en daarom kijken we zo vol verwachting naar de leraar. Hij zal ons tonen hoe we moeten leven, hij geeft ons zelfvertrouwen om onzekere situaties tegemoet te treden en hij troost ons wanneer wij het even niet zien zitten.
Maar de Nederlandse leraar staakt. Want hij is ontevreden. Ontevreden over het aantal uren dat hij moet draaien. Ontevreden over de verdiensten en ontevreden over het respect dat hij krijgt. En misschien heeft hij gelijk, hij moet ook veel uren draaien en hij verdient niet veel. En misschien wordt hij ook met te weinig respect bejegend. Wat moet je als zelfs ouders al gewelddadig worden tegen leraren als hun kind een keer wordt berispt. Dan zinkt de moed je misschien ook wel in de schoenen en sta je voor je het weet in de Jaarbeurs met een raar petje op en een sjaal om te demonstreren tegen het systeem.
Het is ergens wel begrijpelijk, maar ik wíl het niet begrijpen. Ik wil dat de leraar visie toont in onmogelijke situaties, ik wil dat hij moed heeft en een voorbeeld voor zijn leerlingen is, ik wil dat hij creatief omgaat met de regels waaraan hij zich vanuit Den Haag moet houden, ik wil dat hij zijn leerlingen laat zien wat léven is. En ik wil vooral dat de leraar niet zeurt. Ik wil dat de leraar groter is dan ik.
In de Zenleer is er een ceremonie verbonden aan de leraar-leerling verhouding. De leerling spreekt vertrouwen uit in de zenweg en de ondersteuning van de leraar daarbij. De leraar toont zijn vertrouwen in het voornemen en de capaciteiten van de leerling. Misschien zou een ceremonie aan het begin van het schooljaar waar ook ouders bij betrokken zijn helpen het wederzijds respect terug te winnen.
Maar dan moet de leraar als hij het niet eens is met het systeem niet ineens met een raar petje op gaan demonstreren. Want dat doet alles weer teniet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten