Die ene mannelijke collega, iets ouder, altijd bereid om jou uit te leggen hoe het zit. Je ziet hem bij de koffieautomaat en hij legt je uit waarom hij geen koffie meer drinkt, want weet je eigenlijk wel wat cafeïne met je lichaam doet? Je krijgt er kanker van!
Het is een bepaald type man, de bemoeiman, en ik ben hem in elke werkkring waarin tot nu toe heb verkeerd, tegengekomen. Hij is bijna nooit een echt leidinggevende en als hij het is 'coördineert' hij iets. Hij is naar eigen inzicht de belangrijkste en beste in zijn vakgebied, dus dat coördineren gaat samen met lange vergaderingen waarin hij gewapend met door hemzelf geschreven documenten de anderen vertelt hoe de wereld in elkaar steekt. Niemand neemt hem echt serieus.
Nu is mijn zwakte dat ik als ik iemand sneu vind, ik het moeilijk vind om onaardig te doen. Iedereen doet al afstandelijk tegen zo'n man, dus als zo'n man iets tegen mij zegt, dan luister ik. Althans ik dóe alsof ik luister. Ik luister naar waarom koffie slecht is voor mijn gezondheid, ik knik als hij zegt dat ik met koffie moet stoppen. Allemaal in de hoop dat het vanzelf stopt.
Maar dat doet het niet, zo'n man gaat door. Hij blijft adviezen geven vanuit de vaste overtuiging dat hij je iets te vertellen heeft. Wegkijken of net doen alsof je aan het werk bent, helpt niet. Hij maakt ook een grapje. Ik lach daar dan om, omdat ik hem niet wil teleurstellen. Ik vind hem immers sneu.
En dat is dom, heel dom. De bemoeiman houdt namelijk NOOIT op. Als je niet oppast, bemoeit hij zich ook nog met jouw vakgebied. Want hij heeft immers overal 'verstand' van. Hij legt het je wel even uit...
Als het eenmaal zo ver is gekomen in een intercollegiale relatie is er geen normale weg meer terug. Er gewoon een gesprek over beginnen is geen optie, de man heeft het zelfinzicht van een zeepaardje. Ineens niet meer reageren, helpt ook niet. De man heeft niet een bord, maar een heel campingservies voor zijn kop. En hoe vertel je iemand dat je alleen maar om zijn grapjes lachte omdat je hem zo zielig vond. De enige manier om van zo'n man af te komen is een andere baan nemen, want híj zal het niet doen. Hij zit al eeuwenlang op dezelfde plek, verwacht dus maar niet dat híj als eerste weggaat.
Het resultaat is, dat ik angstig om me heen kijkend het kantoor binnenschiet, altijd haast voorwend als ik de bemoeiman in kwestie tegen kom, schaapachtig lach als hij weer zijn grapje maakt, ik me verontschuldig dat ik nog steeds koffie drink... En dat allemaal omdat ik hém sneu vond. Hoe sneu is dat?
Ik heb er van geleerd, ik lieg niet meer tegen bemoeimannen. De volgende keer laat ik gewoon een stilte vallen als hij zijn grapje maakt. Hoop ik...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten